Vorig jaar rond deze tijd zat ik midden in mijn opname. Vrijwillig, met de hoop en intrinsieke wens om beter te worden. Voor die tijd greep ik samen met mijn omgeving alle mogelijkheden aan om mijn hoofd tot rust te brengen. Kleuren, pompoenen uithollen en het maken van kransen van droogbloemen: mijn moeder en ik deden het allemaal. Nu één jaar later maak ik diezelfde kransen, maar met een heel ander gevoel. Gelukkig. Ik ben beter. Ik neem je graag mee in een fragment van mijn boek.
Terwijl mijn moeder de potloden sorteert, heb ik goede hoop dat ik vannacht goed ga slapen en langzaam trekt de dag aan me voorbij. Als ik ’s avonds in bed lig, slaat de paniek weer toe. Mijn hart bonst als een bezetenen en ik ben er heilig van overtuigd dat ik doodga als ik mijn ogen sluit. Maikel aait me over mijn hoofd. “Ga maar slapen”, zegt hij op geruststellende toon. Ik kijk hem angstvallig aan. Slapen?! Dat behoort niet eens meer tot de mogelijkheden, denk ik. “Rusten”, corrigeer ik hem. De druk om te slapen is te groot. Ik ben al blij als ik een uurtje enigszins normaal kan liggen zonder een hartslag die als een ware rollercoaster mijn lichaam teistert.
Mijn halsslagader klopt zichtbaar in mijn hals en het bloed dat door mijn aderen stroomt maakt een oorverdovend geluid. Ook die nacht zie ik ieder uur op de klok en voer ik een eindeloze strijd die ik onmogelijk kan winnen. Wanneer ik mijn ogen sluit zie ik beelden van mezelf. Ik zie hoe ik op de bodem van een zwembad lig, voor een auto spring en hoe een touw zich om mijn hals vormt. In paniek grijp ik naar mijn keel en word ik wakker. Het voelt alsof iets of iemand mijn keel dichtknijpt en ik krijg geen adem meer. Ik zuig mijn longen vol met zuurstof en op automatische piloot wandel ik naar de kraan om een glas water achterover te slaan. “Wat is er?”, zegt Maikel. Ik ga op de rand van het bed zitten. “Paniek.” Het is het enige wat ik kan zeggen. Chaos in mijn hoofd, maar mijn lichaam voelt verdoofd. Nog even geduld, praat ik mezelf in. Na het weekend heb ik een afspraak met het Vroege Interventie Psychose team (VIP) van GGz. Ze gaan me vast helpen.
Meer weten over mijn schrijfproces? Bekijk ook mijn andere blogs.
Op de hoogte blijven? Houd mijn sociale media in de gaten. Volg me op Instagram, Facebook of LinkedIn.