In mijn vorige blog deelde ik een fragment uit mijn boek. Ik schrijf een boek over mijn psychische ontregeling door een stoppen met roken medicijn. Uiteindelijk belandde ik in een psychose en stond mijn wereld op z’n kop. Hoog tijd dat het stigma rondom deze onderwerpen wordt doorbroken. Dat is een van de redenen dat ik dit boek schrijf. Met een schrijfcoach ben ik nu druk aan het werk om mijn boek naar een hoger niveau te tillen. En dan komt het moment dat de eerste proeflezer zicht over mijn boek buigt. Dat is best even spannend…

Uiteraard wil ik de lezer niet midden in het verhaal laten starten. De eerste drie hoofdstukken gebruik ik dan ook om mezelf voor te stellen. Wie is Annebelle? Dat is de vraag die in de eerste drie hoofdstukken centraal staat. Van het moment dat ik geboren wordt tot het heden waarin we in onze prachtige, verbouwde bijkeuken staan van ons 100-jarige huisje. Hieronder lees je een fragment uit hoofdstuk 3: ‘de verbouwing’.

Fragment

“Het is wel fijn dat het vanavond droog blijft, dan hoeven we dat zeil niet aan het dak vast te maken”, zegt de aannemer. Ik kijk naar de plek waar ooit de dakpannen op onze aanbouw lagen. De dakpannen zijn verwijderd, de houtskeletbouw is deels vernieuwd en de boktor in de al bestaande balken is bestreden. Er liggen grote isolatieplaten op ons dak van een oude koelcel – die kon de aannemer goedkoop op de kop tikken – en de oude goten zijn verwijderd. Die avond rijden we naar mijn ouders om even te buurten en ze op de hoogte te houden van onze verbouwing als ik een appje krijg. “Het giet eruit in Tilburg noord”, zien we onder de video in de groepsapp van de familie van Maikel staan. “Oh nee, ons huis…”, breng ik uit en ik kijk Maikel aan. Binnen no-time stappen we in de auto om alsnog een poging te doen om het zeil over ons dak te leggen. Eenmaal over de drempel van de keuken, tref ik een zwembad aan in onze aanbouw. De keuken staat blank en het water gutst van de muren. de Airfryer is aan het baden in het water op het aanrecht en het lampje van de afzuigkap is kapot gesprongen door het water. Ik weet niet wat ik zie.

Zo’n verbouwing, is een flinke operatie. Het laat zien wat er in het jaar voorafgaand aan mijn ontregeling gebeurde. Alles lijkt goed te gaan, we hebben de schaapjes op het drogen, maar dan…

De eerste hoofdstukken

Ik hoop hiermee de spanning op te bouwen voor de lezer en volgens mijn eerste proeflezer is dat goed gelukt. “Het is net of ik aan het wachten ben op het nieuwe deel van de Zeven Zussen, maar dan de realistische versie”, zegt Linda tegen me. Ik stuurde haar de eerste drie hoofdstukken van mijn boek. Hoewel ik in het begin totaal niet tevreden was over deze hoofdstukken, heeft een flinke ronde herschrijven ervoor gezorgd dat ik me nu kan vinden in de opbouw en verhaallijn. Ik vind het namelijk erg belangrijk om de lezer meteen in het verhaal te trekken.

Proeflezer

Door mijn verhaal te laten proeflezen tijdens het schrijfproces, wil ik belangrijke feedback meenemen om het boek nog krachtiger te maken. Linda zal voorlopig hoofdstuk voor hoofdstuk mee blijven lezen en voert de druk een beetje op. “Wanneer heb je het volgende hoofdstuk af?”, vraagt ze me. Ik ben in staat om meteen in de pen te kruipen om hoofdstuk vier te redigeren. Maar het schrijfproces is een creatief proces. Soms zit je in de flow en kan je bijna niet meer stoppen en soms komt er geen letter op papier.

Op de hoogte blijven? Houd mijn sociale media in de gaten. Volg me op Instagram, Facebook of LinkedIn.